Hani bir insanı anlatmak istersiniz ya bütün özellikleriyle..bütün güzel özelliklerini bir cümle de toplamak istersiniz.. adı konulsun istersiniz.. Ve “bir yürek insanı” dersiniz tüm içtenliğinizle..Bu cümlenin onu tamamladığına inanırsınız önce, ancak icinizdeki duygularin yanimda bununda yetersiz olduğunu görürsünüz…sana ne demeli bilmiyorum ki; bir cümle yetseydi anlatmaya seni, söylerdim biterdi...Kalemimin mürekkebi yetmeyecek biliyorum,seni yazmaya...Mücadeleciliğin ve azminle araladın gönül kapılarımı ilkin…teslimdi artık sana yürek... öl deseydin ölecektim belki de, ama sen yaşamamı istersin hep, biliyorum…Konuştuğunda çok şey anlattın, suskunlugun derindi, bir o kadar anlamlı…Şefkatin anne şefkatine denk!..Kaç kez intihara kalkıştı da bu ruh,ipten indiren kim diye baktığında hep ellerini gördü..Ellerin ki bir karıncayı incitmeye çekinir... Kuşatılmışız hayat tarafından, çepecevre… sağımız ecel, solumuz ölüm…İçimizde, hedefine varamamış ok gibi henüz gerçekleşmemiş yığın yığın hayaller…Yedi tepeli şehirde saklı acılarımız ve umutlarımız…Acılar umudu bulduracak bize birgün biliyorum ..Yenile yenile öğrendikyenilenmeyi… Her gün yepyeni bir umutla uyanıp,her sabah yeniden öpeceğiz hayatın alnından en güzel şekilde…Ve merhaba diyeceğiz acı’lara…Değil mi ki onsuz yaşanmaz..Değil mi ki sensiz hayat çekilmez… Son güne kaç gün var ki daha? Güneş hâlâ aynı yerden doğuyor…Dili tutulacak kalplerin o gün de..Son gün gelmeden ve tutulmadan kalbimin dili Söylemek istiyorum içimdekilerini..Tüm kalbimle ve kederimle ve bitmeyen hüznümle SeNi Seviyorum..!
