Çabalamıyorum artık. Uzun zamandan sonra ilk defa bu kadar akışına bırakmış durumdayım. Üzülmüyorum hiç bir şeye, kırmıyor artık beni söylenen sözler, canımı yakmıyor yapılanlar. Sadece bekliyorum. Sonunun ne olacağını merak ederek bekliyorum. Gelmeyecek adamı beklerken bırakmıştım kendimi bu kadar. İşte şimdi o zaman ki gibi. Ne olacak diye düşünmüyorum. Tamamen akışına bıraktım her şeyi. Çabalamıyorum, uğraşmıyorum, yorulmuyorum.. O kadar katı, o kadar duygusuz hissediyorum ki kendimi. Tekrar kazandığım duygularımı tekrar bırakıyorum. Eski zamanlarıma geri dönüyorum. Yenmiştim ben ve içimdekileri bastırmayı öğrenmiştim aslinda ... Ve en onemlisi Hiç bir şey üzmüyordu beni. Takmıyordum çünkü, düşünmüyordum. Sonra biri tekrar kazandırdı bana bunları. Sevmek neymiş onu gösterdi. O öğretti bana yazmayı. İçimdekileri ancak bu şekilde atabileceğimi o gösterdi. Tekrar döndüm ben hayata. Unuttum, ağladım, yine sevdim.. Ona acı çektirdim, bende acı çektim. Onun sayesinde mutlu oldum, onun sayesinde hata yaptım, pişman oldum. Çok şey öğretti, çok yol gösterdi bana. Ama kimse onun kadar saf ve temiz değilmiş. Kimse onun gibi sevemezmiş. Tertemiz, karşılık beklemeden.. O çıkarttı kabuğumdan beni. Şimdi onun çıkarttığı kabuğuma o olmadan geri dönüyorum. Kendimi o kocaman yalnızlığıma geri itiyorum.. Ben çıkmak için uğraşmıyorum bu sefer..
